زمینِ سستِ دلِ من قرار می‌خواهد
چروک خورده روانم، بهار می‌خواهد
زمامِ چشم مرا اشکِ هجر دزدیده
غرورِ دیده من اختیار می‌خواهد
تمامِ روز های فراقت شکوهِ هیزم شد
بیا که آتش قلبم مهار می‌خواهد
بیا که صحنه عمرم ز جلوه ات خالی‌ست
بیا که مجریِ دل افتخار می‌خواهد
تو ای علاجِ قدیمی ترین غمِ تاریخ
بیا که کلِّ جهان یک سوار می‌خواهد
سکوتِ تیرهِ دنیا حصارِ "حرکت" شد
شروعِ جنبش ما انفجار می‌خواهد
۲ اردیبهشت ۱۴۰۲
هم شب شده از سرمه چشمان تو سرشار
هم ماه به قلّابِ نگاه تو گرفتار
ای علّت روییدن صد باغْ ستاره
گردون شده از تابش سیمای تو پربار
آرامشِ مهتابیِ شب، حکمتش این است:
محو است شبانگاه به چشمان تو انگار
من چشم به ماهم که شده غرق نگاهت
ای آینه دارِ رخِ تو یوسفِ اقمار
این هیبت خود را ز تو شب وام گرفته
ای خیمهٔ افلاک و زمین را تو نگهدار
کورند کسانی که تو را نفی نمودند
خورشیدِ پسِ ابر مگر می‌شود انکار؟!
می‌خوانمت ای عشق، شبانگاه و سحرگاه
ای خواستنت بر لب ما افضل اذکار
آماده وصلیم همان وصل دل‌انگیز
کی می‌رسد ای جان جهان لحظه دیدار؟!
۳۱ فروردین ماه ۱۴۰۲
